Այսօր էլ հացի սեղան կնստենք

  (Հաց բերողի հիշատակին)

Դուք խոսում եք հերոսությունից ու մարդասիրությունից, ու մինչ դուք խոսում եք, դեռեւս  ոչ մի հոդվածի հերոս, ոչ մի բանաստեղծության մուսա չդարձած մեկը ամառային մի օր բեռնատարով ճեղքում է ոստիկանության պատնեշը՝ դառնալով Հավերժի թեմա:

Հիմա նա թեմա է ավելի, քան՝ ինչ-որ մեկը, հիմա նա թեմա է ի հեճուկս կուրծք ծեծող  ԱԺ պատգամավորի թեկնածուների, որոնցից շատերն  անգամ իրենց պատշգամբի տակ հավաքված ճնճղուկներին երբեք հացի փշրանքի չեն արժանացրել:

Հիմա նա դառնալու է հերոս. գուցե տարվա մեջ մի օր, գուցե հենց այս օրը, հիշեն նրան ու հռչակեն այն միայն բարի գործերի օր:

Գուցե այս օրը մարդիկ միմյանց բարություն անեն, վարակվեն դրանով, բայց չեն մտնի պատմության մեջ, քանի որ Արթուրը դրա համար հատուկ օր չէր ընտրել:

Օրն էլ ընտրել նրան, խիղճն էր ընտրել օրը և ոչ թե օրը՝ խղճին: Արթուրը չէր անում, որ զարմացնի, բայց զայրացրեց: Անում էր, որ փրկի, բայց կործանեց ինքն իրեն: Գուցե նա մտնում էր այդ ՊՊԾ գնդի  անիծյալ դարպաներից ներս՝ մտքում կրկնելով. «Թող ոչ մի զոհ չպահանջվի, ինձնից բացի»: Գուցե նա մեզնից առաջ գիտեր, որ այս օրը գալու է, քանի որ հանրապետականցված մեր երկրում էս օրը չի կարող չգալ խիղճ ունեցողների համար: Ծալե՛ք, ձեր վերցրած 5000 դրամ ընտրակաշառքի հետ ծալեք ու ձեր գրպանը դրեք ձեր խիղճը, փակե՛ք աչքերը, արհամարհանքով անցե՛ք փողոցում հաց բերողի ու այլ պահանջների համար հավաքված երիտասարդների կողքով, ասե՛ք բարձրաձայն, որ ուրիշ կերպ հիմա չես գոյատևի: Բա ո~նց, իհարկե չես ապրի, քանի որ ապրելն ու խիղճ ունենալը տարբեր բաներ են մի երկրում, որտեղ բոլորն ուզում են փոխել հարևանին ու երկիրը:

Արթուրը գիտեր՝ ինչ էր անում և դրա համար չէր գնացել տարբեր թրեյնինգների, որ հասկանա այս կյանքում ինչ է ուզում: Նա ուզում էր ավելի լավ երկրում տեսնել ինձ, քեզ, մեզ: Նա նույն բանը կաներ իմ, քո, մեզ համար:

Էսօր էլ հացի սեղան կնստենք ես, դու, մենք, բայց ոչ նա՝ հաց բերողը:

Անժելա  Գրիգորյան