ԱՊՀ-ն սեփական “եվրո”-ն է ուենալո՞ւ

Համաշխարհային տնտեսական ճգնաժամը Ռուսասռանին հնարավորություն է ընձեռում նախկին խորհրդային հանրապետություններում տարածաշրջանի տնտեսական ինտեգրում կազմակերպելու եւ ճգնաժամի հետեւանքով էժանացած ակտիվներ ձեռք բերելու համար: Այսպիսի ենթադրություններ սկսեցին արվել ռուբլու գոտի մտնելու հավանականության մասին բարձրացած աղմուկից հետո: Իսկ Ռուսաստանի կողմից 500 մլն դոլարի վարկ տրամադրելու հայտարարությունից բերեց որոշման` քաղաքական ենթատեքստի շրջանառությունը, չնայած այս տեսակետը պաշտոնապես հերքվեց վարչապետի մակարդակով:

Հարցն այն է, որ ըստ Հայաստանի տնտեսական շրջանակներում պտտվող լուրերի` Ռուսաստանի վարկի տրամադրման պայմանը եղել է Հայաստանի` ռուբլու գոտի մտնելու պահանջը (ինչը նշանակում է, որ Հայաստանում դրամը պետք է դուրս գա շրջանառությունից, և նրան պետք է փոխարինի ռուսական ռուբլին), և որ տրամադրվելիք վարկերից պետք է օգտվեն միայն ռուսական ընկերությունները և պատվերներ տրվեն միայն նրանց:

Հաշվի առնելով Եվրամիության փորձը՝ ընդհանուր արժույթ ունենալու հարցում, այնուամենայնիվ չի բացառվում “ռուբլու” գործարկման տարբերակը: “Վաղ թե ուշ բոլոր տարածաշրջանները պետք է մտահոգվեն իրենց տարածքներում ունենան կայուն տնտեսական զարգացում, որի երաշխիքներից մեկն էլ արժույթն է”,-ասել է այսօր տնտեսագիտության դոկտոր, պրոֆեսոր Թաթուլ Մանասերյանը։

Այս առիթով խոսել էր ավելի վաղ նաեւ Հայ ազգային կոնգրեսը` նշելով, որ միայն անցյալ տարի «շուկա է նետվել Հայաստանի արտաքին արժութային պահուստների 20%-ը, ինչի հետևանքով Հայաստանի միջազգային պահուստները նվազել են մինչև այն անբարենպաստ սահմանը, որից հետո վտանգվում է երկրի վճարունակությունը։ Նույն քաղաքականությունը, ավելի մեծ թափով, շարունակվում է նաև այս տարի. միայն հունվար ամսվա առաջին երկու տասնօրյակում նույն պահուստներից վաճառվել է ևս 100 միլիոն դոլար»:

Ռուս-վրացական ինֆորմացիոն պատերազմներն ու Հայաստանը

Լարված դրությունը Հարավկովկասում շարունակում է մնալ վերջին օրերի ամենակարեւոր թեման եւ միջազգային հանրությունը շունչները պահած սպասում է հետագա զարգացումներին: Ու հենց այդ զարգացումների դիպլոմատիկ, բանակցային եւ այլ ձեւաչափի վճռորոշ հանդիպումներից զատ որոշ գնահատականներով այս պատերազմում բախտորոշ դերը ինֆորմացիոն քաղաքականությանն է ու կողմերը շարունակում են ինֆորմացիոն հարձակումները ողջ ուժով: Գնատահականներից մեկում պաշտոնական Թբիլիսին գրագետ PR քաղաքականություն է վարում, մինչ մեկ այլ աղբյուր հիշեցնում է մեզ Google-ի “հակավրացական” քաղաքականության մասին, հետո նաեւ ռուսական պրոպոգանդիստական ինֆորմացիոն քաղաքականության մասին: Այս օրերին բլոգինգը Վրաստանում նորաձեւ է, իսկ հակերային հարձակումները արդեն սովորական են դարձել:

Միեւնույն ժամանակ, եթե նախորդ շաբաթ դեռ քննարկում էինք վրաց-օսական պատերազմի իրական պատճառները, ապա այս շաբաթ հատկանշական է “հետեւանքների” եւ դիվանագիտական քայլերի քննարկումը: Հիշեցնեմ, որ նախորդ շաբաթվա”Ա1+”-ի բլոգի հարցման/Որն է վրաց-օսական պատերազմի հրահրման իրական պատճառը?/ արդյունքները ըստ այսօրվա տվյալների ցույց են տալիս, որ բլոգի ընթերցողների կարծիքները բաժանվել են երկու հիմնական մասերի` 22 տոկոսը կարծում է, որ պատերազմի իրական պատճառը Ռուսաստանի կովկասյան հավակնություններն են, մյուս 22 տոկոսը կարծում է, որ տատճառը Վրաստանի ՆԱՏՕ մտնելու հավակնություններն են: Ըստ ընթերցողների 19 տոկոսի կարծիքի պատերազմի հրահրման պատճառը իջազգային կառույցների շահախնդիր քաղաքականությանն ու ԱՄՆ-ի նավթային տիրապետությանը հասնելու ծրագիրն է, 15 տոկոսը կարծում է նաեւ պատճառը նաեւ վրաց ժողովրդի տարածքային ամբողջականությունը պահպանելու ձգտումն է: Հետաքրքիր է, որ ոչ մի մասնակից չի քվերակել “օսեթ ժողովրդի ազատագրական մղումի” օգտին, իսկ 4 տոկոսը այլ պատճառներ է տեսնում: