Այս խաղը կարող էր սովորական ֆուտբոլային հանդիպում լինել՝ 2010թ. աշխարհի առաջնության ընտրական փուլի սովորական հանդիպումներից մեկը։ Բայց խաղին կարեւոր աշխարհաքաղաքական, ընդհուպ մինչեւ պատմական նշանակություն տրվեց, երեւի որ այդքան շուքով էլ պարտություն կրենք։ Ով գիտի։ Եթե անգամ Հայաստանի արտաքին քաղաքականության համար սա նպաստավոր լինի, եթե անգամ մի երկու կարեւոր խարհրդականներ ավելի շատ դրական կողմեր գտնեն այս «միուսներում», բայց ինքներս մեր առաջ անկեղծ պիտի լինենք գոնե մի քանի հարցում։
Այն, որ Հայաստանում ֆուտբոլը, ապա հայ ֆուտբոլասերին մարզադաշտ բերելը պետք է սպասի եւս մի 10-15 տարի։ Այն, որ եթե անգամ որոշակի դիվանագիտական հարաբերություններ սկսեն Հայաստանի եւ Թուրքիայի միջեւ, ապա վերջիններս սկսելու են հայկական կողմի համար պարտվողի հոգեբանական բարդույդով/հավատացեք, անգամ դիվանագիտության մեջ նման սինդրոմ կա/։ «Այն»-եչը շատ կարող են լինել, բայց ամենատխուր տեսարանը «Հայաստան» վանկարկող բազմահազարանոց մարզադաշտը միատարած լռությամբ լքող մարդկանց դեմքերն էր։ Իրոք հիասթափությունեը մեծ էր։ Read the rest of this entry »