ԵԽԽՎ-ն, “Որոգայթը” եւ ցույցերը Երեւանում

Անցնող շաբաթվա քաղաքական համապատկերում ԵԽԽՎ նստաշրջանից առաջ համաներումը թերեւս լրատվամիջոցների առաջին էջերում ամենից շատ հայտնված լուրն էր: Ընդ որում, ազատված քաղբանտարկյալների մեկնաբանությունները միանշանակ չէին: “Կիսատ հանդուրժողականություն, ներողամտություն, մեծահոգություն, համաներում չի լինում“,-հայտարարեցին նրանք: Ապա ներքաղաքական այլ բանավեճերում խորացած ու այլ համատեքստում քննարկված համաներումը դարձավ փոքրիկ ակցիա նախագահականի դիմաց, որը, բնականաբար խոչընդոտվեց: Քաղաքական ենթատեքստում բանտարկված համարվող Արման Բաբաջանյանի համար ցույց կամակերպած մի խումբ լրագրողներին առհասարակ արգելվեց մոտենալ նախագահականին:

Ի դեպ, ցույցների մասին. անցած շաբաթվա իրադարձությունների համատեքստում հարկ ենք համարում հիշել մի խումբ ջավախահայերի ու նրանց աջակիցների ցույցը Մարիոթ հյուրանոցի դիմաց, որտեղ իջեւանել էր Վրաստանի նախագահ Միխայիլ Սահակաշվիլին եւ որը եւս խոչընդոտվեց: Կարծես թե արդեն ամրագրված ավանդույթի համաձայն քաղաքային ոստիկանական ուժերը առանց բացառության “ցրում եւ կասեցնում են” բոլոր տիպի մարդկանց խմբումները: Նույն տրամաբանությամբ շուտով քաղաքում բացօթյա համերգները գուցե եւս “ցրվեն”: Ինչեւէ, շարունակելով Սահակաշվիլու այցելության եւ պատգամավոր Շիրակ Թորոսյանի` Վրաստան մուտք գործելը արգելելու համար ձախողված ակցիայի թեմայով, նշենք, որ Ռուսաստանը Սահակաշվիլուն պատվո շքանշանի հանձնումը Ռուսաստանին ապտակ հասցնել համարեց:

Դարձյալ Ղարաբաղ… հրադադարը խախտում է Ադրբեջանը

ԼՂՀ կարգավորման գործընթացի շուրջ վերջին զարգացումները այլեւս մտահոգիչ լինելուց փոխակերպվել են անհանգստացնող, սպառնացողի։ Ու մինչ Սերժ Սարգսյանը հարցազրույցում պարզաբանում է բանակցային գործընթացի նշանակությունն ու բառախաղերի իմաստը, ԼՂՀ ԱԳՆ մամլո ծառայությունը հայտնում է նոյեմբերի 15-ի լույս 16-ի գիշերը Ադրբեջանի զինված ուժերի հատուկ նշանակության ջոկատի կողմից ԼՂՀ զինված ուժերի դիրքերի հարավ-արեւելյան ուղղությամբ ԼՂՀ պաշտպանության բանակի թիկունքը ճեղքելու փորձերի մասին։ Եվ սա այն դեպքում, երբ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահները այս օրերին պաշտոնական այցով գտնվում են ԼՂՀ-ում եւ Հայաստանում։ Եւ սա Ռուսաստանի, Հայաստանի եւ Ադրբեջանի նախագահների կողմից վերջերս ստորագրված մոսկովյան հռչակագրից անմիջապես հետո, որում մասնավորապես նշված է, որ կողմերը պատրաստ են քաղաքական ճանապարհով ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման միջոցով նպաստել տարածաշրջանում կայունության եւ անվտանգության մթնոլորտի հաստատմանը:

Ես կողմնակից եմ, որպեսզի Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունը, Լեռնային Ղարաբաղի նախագահը ներգրավվեն բանակցային գործընթացում եւ համարում եմ, որ ամենից արդյունավետ ճանապարհը, երեւի, դա է, բայց Մայնդորֆյան հռչակագիրն որեւէ առնչություն չունի իմ ասած այս մտքի հետ, եւ այն երեք նախագահների կարծիքն է խնդրի լուծման մասին: Հռչակագիրը դա մի հանգրվան չէ, բուն բանակցությունների բաղկացուցիչ մաս չէ: Երեք երկրների նախագահներն ասում են, որ խնդիրը պետք է լուծվի քաղաքական ճանապարհով: Ես ուզում եմ մի քիչ ավելի պարզ բացատրել: Դրանից հետո ես եղել եմ Փարիզում, Եվրամիության կառույցներում, եւ եթե կամ Փարիզում, կամ Բրյուսելում առաջարկվեր մի փաստաթուղթ ստորագրել, որով եւս մենք կհավաստեինք մեր ցանկությունները` խնդրի խաղաղ լուծման համար, ես ի՞նչ պետք է անեի, պետք է ասեի սպասեք Լեռնային Ղարաբաղից մարդ հրավիրեմ: Անտրամաբանական է, չէ՞:

Ռուս-վրացական ինֆորմացիոն պատերազմներն ու Հայաստանը

Լարված դրությունը Հարավկովկասում շարունակում է մնալ վերջին օրերի ամենակարեւոր թեման եւ միջազգային հանրությունը շունչները պահած սպասում է հետագա զարգացումներին: Ու հենց այդ զարգացումների դիպլոմատիկ, բանակցային եւ այլ ձեւաչափի վճռորոշ հանդիպումներից զատ որոշ գնահատականներով այս պատերազմում բախտորոշ դերը ինֆորմացիոն քաղաքականությանն է ու կողմերը շարունակում են ինֆորմացիոն հարձակումները ողջ ուժով: Գնատահականներից մեկում պաշտոնական Թբիլիսին գրագետ PR քաղաքականություն է վարում, մինչ մեկ այլ աղբյուր հիշեցնում է մեզ Google-ի “հակավրացական” քաղաքականության մասին, հետո նաեւ ռուսական պրոպոգանդիստական ինֆորմացիոն քաղաքականության մասին: Այս օրերին բլոգինգը Վրաստանում նորաձեւ է, իսկ հակերային հարձակումները արդեն սովորական են դարձել:

Միեւնույն ժամանակ, եթե նախորդ շաբաթ դեռ քննարկում էինք վրաց-օսական պատերազմի իրական պատճառները, ապա այս շաբաթ հատկանշական է “հետեւանքների” եւ դիվանագիտական քայլերի քննարկումը: Հիշեցնեմ, որ նախորդ շաբաթվա”Ա1+”-ի բլոգի հարցման/Որն է վրաց-օսական պատերազմի հրահրման իրական պատճառը?/ արդյունքները ըստ այսօրվա տվյալների ցույց են տալիս, որ բլոգի ընթերցողների կարծիքները բաժանվել են երկու հիմնական մասերի` 22 տոկոսը կարծում է, որ պատերազմի իրական պատճառը Ռուսաստանի կովկասյան հավակնություններն են, մյուս 22 տոկոսը կարծում է, որ տատճառը Վրաստանի ՆԱՏՕ մտնելու հավակնություններն են: Ըստ ընթերցողների 19 տոկոսի կարծիքի պատերազմի հրահրման պատճառը իջազգային կառույցների շահախնդիր քաղաքականությանն ու ԱՄՆ-ի նավթային տիրապետությանը հասնելու ծրագիրն է, 15 տոկոսը կարծում է նաեւ պատճառը նաեւ վրաց ժողովրդի տարածքային ամբողջականությունը պահպանելու ձգտումն է: Հետաքրքիր է, որ ոչ մի մասնակից չի քվերակել “օսեթ ժողովրդի ազատագրական մղումի” օգտին, իսկ 4 տոկոսը այլ պատճառներ է տեսնում: