Գագիկ Ծառուկյան. Սերժ Սարգսյանի վահանը

Գագիկ Ծառուկյանի վերադարձը խորհրդարանի ընտրությունները վերջնականապես ազատում է քաղաքական իրադարձություն լինելուց: Անցած տարվա դեկտեմբերին ՀԱԿ առաջնորդ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը փորձեց նոր օրակարգ թելադրել ընտրություններին ընդառաջ:

Մինչեւ այսօր քաղաքական ուժերի մեծ մասը Արցախի խնդիրն ընդհանրապես ընտրություններում թեմա չի դարձրել: Ապրիլյան քառօրյա պատերազմից հետո ըստ էության «ոչ մի թիզ հող»-ը դադարեց լինել դիրքորոշման պարարտ բացակայություն: Քառօրյա պատերազմը բոլորից պահանջեց թեկուզ լղար, բայց հոդաբաշխ դիրքորոշում: ՀԱԿ համագումարից հետո կարծես թե ուրվագծվում էր այդ լղար դիրքորոշման հնարավորությունը: Քաղաքական ուժերը հայտնվել էին փակուղում, որտեղից կարող էին դուրս գալ Ղարաբաղի հարցի լուծման մասին իրենց պատկերացումներով:

Ավելին, այդ պատկերացումներն ընտրությունների ժամանակ առուծախի թեմա չէին կարող լինել, ինչպիսին, ասենք, սոցիալական խոստումներն են: Հընթացս քաղաքական դաշտը սպասում էր Գագիկ Ծառուկյանի հայտարարությանը քաղաքականություն վերադառնալու մասին: Ընդ որում, այդ վերադարձի մասին խոսվում էր շատ ավելի վաղ, քան ՀԱԿ առաջնորդի ելույթն էր: Սերժ Սարգսյանի համար Գագիկ Ծառուկյանը ընտրությունները բարոյազրկելու «ձիու քայլ» էր:

Նրա վերադարձը նաեւ Արցախի հարցի «զահլեն» չունեցողների «մանկության» երազանքն էր: Երբ արդեն պարզ էր, որ Ղարաբաղը կրկին վերադառնում է քաղաքական ուժերի քաղաքական դեմք ցույց տալու հիմնական օրակարգ, Ծառուկյանը հայտարարեց, որ վերադառնում է: «Ձիու քայլն» արվեց: Բոլոր ուժերը կարող են հանգիստ շունչ քաշել:

Ծառուկյանի վերադարձը նրանց ազատում է Արցախի թեման նախընտրական դիրքորոշման թեմա լինելուց: Ծառուկյանն ընդհանրապես չեզոքացնում է այս ընտրությունների քաղաքականացումը: Ծառուկյանը Սերժ Սարգսյանի վահանն է մյուս ուժերի հետ ոչ քաղաքական ասելիքով իշխանություն պահելու: Մարդը գալիս է, փողը բաժանում է, քվեն ստանում է: Ասելիքն էլ ժողովրդի ծանր վիճակն է, որից հանելու համար ինքը իշխանություն եւ փառք չի ուզում: Սա էն մեթոդն է, որով հաճույքով «կաշխատի» ՀՀԿ-ն ժողովրդի հետ, բայց առանց Ծառուկյանի չի կարող՝ մեկը պիտի՞ արդարացնի ՀՀԿ-ի փող բաժանելը եւ ավելի լուրջ թեմաներից ավել-պակաս չխոսելը:

Ազգային Ժողովի ընտրություններն այսպիսով ոչնչով չեն տարբերվելու նախորդ բոլոր համապետական ընտրություններից: Պատերազմի թեման չավարտած պետությունը շարունակելու է «մսացու» մատակարարել բանակին, եւ մինչ որդիները սահման են պահելու իրենց կյանքի գնով, մինչ մի կտոր հացի կարոտ նրանց մայրերը եւ հայրերը այստեղ՝ թիկունքում, համառորեն փորձելու են հասկանալ, թե ինչ տեսիլքներ ունեն քաղաքական ուժերը, որպեսզի կյանքը սահմանին դառնա անվտանգ, «քաղաքական» ուժերը նրանց առաջարկելու են մուրաբա, փող եւ այլ կարճաժամկետ հաճույքներ:

Համատարած ընտրակաշառքի մեջ ձեռնունայն մայրերը հայտնվելու են սպիտակ առգավի դերում, որոնց ցավը ոչ մի արձագանք չի գտնում չլուծված հակամարտություն ունեցող պետության քաղաքական ամբիոններում: Ի՞նչ է մնում նրանց անել՝ միանալ բանակում հարազատներ չունեցող այլ մայրերի «շնից մազ պոկելու» մեկօրյա խրախճանքին, այսինքն, ընտրակաշառքի եւ այլ «բարեգործությունների» տաշտակին: Հենց այս առաքելության մեջ է փայլելու պարոն Ծառուկյանը:

Նա գալիս է բովանդակազրկելու անկախ Հայաստանի պատմության մեջ առաջին «քաղաքական» ընտրությունները: Մինչ այդ Ծառուկյանը նման առաքելություն չի ունեցել, քանի որ խորհրդարանը կցորդ քաղաքական ամբիոն էր Հանրապետության նախագահի համար: Ժողովրդին բարոյազրկում էին հանուն մեկ մարդու: Այսօր նույնպես այդ բարոյազրկումը հանուն մեկ մարդու է, հանուն Սերժ Սարգսյանի, սակայն հեռանկարում՝ դու խորհրդարանում չես ունենա քաղաքական ոչ մի ուժ, մինչդեռ ժողովուրդն այդպես բարոյազրկված էլ կմնա: Առանց Գագիկ Ծառուկյանի, բարոյազրկումն այն «բովանդակությունը» չի ունենա: Ամենակարեւորը՝ ՀՀԿ-ն տեղ է բացում բարոյազրկման իր մասնակցության համար:

Եվ հերթական անգամ քաղաքական ոչ մի մարտահրավեր չի դարձնում քաղաքական ընտրության թեմա:

Մհեր Արշակյան