Խաղաղությունը Սերժ Սարգսյանի առաջին թշնամին է: Միամիտ են նրանք, որոնք կարծում են, թե Սերժ Սարգսյանը գաղափարներ ունի կամ կառչած է այն գաղափարից, որ ադրբեջանցին չկրակի: Չկրակած փամփուշտը հակակոնսոլիդացիոն փամփուշտ է:
Ուրիշ ի՞նչ անի այդ մարդը, որ ընդդիմությունն իրենով չզբաղվի: Ուրիշ ի՞նչ հանցագործություն մոգոնի, որ ինքը թաքնվի զինվորների թիկունքում: Համահայկական կոնսոլիդացիայի պարանոյան ոչ մեկին, բացարձակապես ոչ մեկին թույլ չի տալու տեսնել հանցագործություններից ամենասարսափելին՝ մեր զինվորը Սերժ Սարգսյանի իշխանության պահպանման պատանդն է: Քանի դեռ նա ապրում է ու մենք գիտենք նրա տեղը, իշխանությունը միայն Հայաստանի քաղաքացու գործն է, հենց մեր զինվորը մեռնի եւ դադարի այս արեւի տակ իր տեղն ունենալ, իշխանությունն ապրողներին դեմ կտա կոնսոլիդացիան ու կսկսի սանրել պետությունը: Խաղաղությունը թույլ չի տալիս, որպեսզի իր ներսում պարազիտավորվեն մանվելգրիգորյաններ ու սամվելալեքսանյաններ, միհրանպողոսյաններ ու հովիկաբրահամյաններ, նրանք պարազիտավորվում են պատերազմի ուրվականի մեջ: Ադրբեջանցին մեկ փամփուշտ անգամ չէր կրակի, եթե մենք այսպիսի վիշապներ չունենայինք Հայաստանի Հանրապետությունում: Որովհետեւ, մի առիթով ասել եմ, եթե քո ժողովրդավարությունը հմայիչ է, ինքը դառնում է սիրած աղջիկ, ոչ ոք թույլ չի տա, որ նրա մազին դիպչեն: Մինչդեռ մենք այսօր ոչ միայն ժողովրդավարություն չունենք, մենք գեշ ենք: Եվ ոչ մեկին այդ գեշությունը խաղաղությամբ չի ներշնչում: Ոչ մեկը նրա հմայքով տարվելու սիրտ եւ հոգի չունի: Ժողովրդավարությունը պետք է լիներ մեր Հեղինեն, որի համար պետություններ կարող էին դուրս գալ միմյանց դեմ, մինչդեռ ինքը մնա անվնաս:
Եթե ադրբեջանցին չկրակի, Սերժ Սարգսյանը կամ նրա թիմն անձամբ «կհորինի» այն փամփուշտը, որը պետք է կրակի հայ զինվորի ուղղությամբ, ինչպես դա պատահեց Իջեւանի զորամասում ծառայող Հովհաննեսի դեպքում: Բենզինը պետք է վաճառվի, որպեսզի բանակը բարոյալքվի: Եթե բանակը չբարոյալքվի, նա չի դառնա բարոյալքված եւ կառավարելի իշխանության մի մասը: Ահա ինչով է Սեյրան Օհանյանը վտանգավոր: Հովհաննեսի «ինքնասպանությամբ» ինքը դառնում է Սերժ Սարգսյանի ծրագրերի կատարածուն: Եթե ադրբեջանցին չկրակի, մենք յգտնենք կրակողներ, որպեսզի կոնսոլիդացիան չթուլանա: Մեզ թվում է, թե ինքնապահպանման հարց ենք լուծում, մինչդեռ մենք բոլորս Իլհամ Ալիեւի հետ միասին լուծում ենք Սերժ Սարգսյանի քաղաքական գոյության հարցը: Հայ զինվորն ուրիշի մահը չի փնտրում, որովհետեւ ինքը քաղաքական պարտությունների ուրվական չունի: Հայ զինվորը սադրանքի կարիք չունի, որովհետեւ ինքն ընդամենը մեկ հոգի է եւ ամեն օրը կարող է լինել նրա վերջին օրը: Հայ զինվորը կարող է ամբողջ Ադրբեջանի հետ ավելի շուտ լեզու գտնել, քան Սերժ Սարգսյանը, որովհետեւ հայ զինվորի հավակնությունների ամբողջ արեալը մոր հայացքն է, շունչը պահած հայրը եւ սոված եղբայրը: Հայ զինվորը տղամարդ է, բայց ոչ մանկուրտ սպարտացի:
Հետեւաբար բենզինը պետք է վաճառվի, որպեսզի հայ զինվորը խճճվի առաջին եւ վերջին օրերի մեջ: Այս պատերազմը բոլորին դարձրեց զինվոր, մինչդեռ դա չէր Բաղրամյան-26-ի տիրոջ նպատակը: Երբ բոլորը զինվոր են, նրանք ունենում են ընդհանուր նպատակներ: Ոչ ոք իրեն թույլ չի տա բարոյալքվել, որովհետեւ իր բարոյալքումը վերաբերում է դիմացինին: Երբ բարոյալքվածներ չկան, նրանց դժվար է միմյանց դեմ հանել, դժվար է նրանց ծառայեցնել իրենց չվերաբերող գործին: Բաղրամյան-26-ը սրանից վախենում է, հետեւաբար բենզինը պետք է վաճառվի, որպեսզի բարոյալքման ախտը չնահանջի:
Հովհաննեսի «ինքնասպանությունը» մեր բանակին վերադարձնում է այն հին եւ «բարի» ժամանակները, երբ շունը տիրոջը չէր ճանաչում եւ բոլորին փայտի մի շարժումով կարելի էր բերել Երեւանի կենտրոն սեփական քաղաքացիներին գնդակահարելու: Սերժ Սարգսյանի խաղաղությունը հայ զինվորի խաղաղությունը չէ, որովհետեւ ամենաթույլ խաղաղության մեջ անգամ մի քանի համաշխարհային պատերազմի լիցք կա, եթե դու եւ խաղաղությունը հակամետ եք միմյանց: Իշխանությունը հենց այսպիսի լիցքերի հաշվին է պարտադրում իրեն: Որովհետեւ նրա խաղաղությունը կառուցված է մենաշնորհների եւ նույնիսկ ստալինյան մարդասպաններին խորթ կոռուպցիայի վրա: Նրա խաղաղությունը որեւէ բովանդակություն չի առաջարկում զինվորի սոված եղբորը, որը Արմենչիկի մեկնած տոպրակը չի տարբերում հոր չստացած աշխատավարձից կամ չգտած աշխատանքից, կամ զոհված զինվորին չներված ՎՏԲ բանկին ունեցած պարտքից: Ավելին, հենց այսպիսի խաղաղությունն է հասունացրել պատերազմը, որովհետեւ այսպիսի խաղաղության ներկայացուցիչ է նաեւ այսօրվա Ադրբեջանը: Այնտեղ էլ խաղաղության բովանդակության վրա նստած իրենց վիշապներն ունեն:
Գրեթե ամեն օր մի զինվոր է զոհվում: Եվ եթե այդ զինվորներից ոչ մեկը պետության ղեկավարի հարազատը չէ, ուրեմն այդ մարդը կամ պետք է կանգնեցնի պատերազմն ամեն գնով կամ պետք է հեռանա: Ամեն օր մի զինվորի մահը համահայկական կոնսոլիդացիայի պարանոյայի հացն է, որովհետեւ այդ պահից եւ միշտ թեման ադրբեջանցի զինվորն է եւ սոցցանցերի հակադրբեջանական աղմուկը, որը մեզ դարձնում է նույնքան «ադրբեջանցի»: Եվ մեր «ադրբեջանցի» լինելն է Սերժ Սարգսյանի պարանոյայի միակ խաղաքարտը, որովհետեւ ինքն արանքից դուրս է գալիս: Ինքը երազում է, որ ոչինչ չփոխվի, որպեսզի կոնսոլիդացիայի ճահիճն «աշխատի»: Որովհետեւ պարանոյայի «հմայքը», ընկերներ, հենց պարանոյան է:
Մհեր Արշակյան
A1+ BLOG 
ԱՅԴՊԵՍ ԷԼ ԿԱ! ԻՍԿ ԱՎԵԼԻ ՍՏՈԻՅԳ ԱՐՑԱԽԻ ՊՐՈԲԼԵՄԸ ՄԻՇՏ “ԹԵԺ” ՊԱՀԵԼԸ ՌՈԲԻԿՆ ՈԻ ՍԵՌԺԻԿԸ ԹԱՔՈԻՆ ՀԱՄԱՁԱՅՆՈԻԹՅԱՆ ԳԱԼՈՎ ՀԱՅՐ ՈԻ ՈՐԴԻ ԱԼԻԵՎՆԵՐԻ ՀԵՏ ԴԱՐՁՐԵՑԻՆ ԱՆՀՐԱԺԵՇՏ ՊԱՅՄԱՆ ԻՐԱՆՑ ԳԱՀԵՐԸ ՊԱՀԵԼՈԻ ՈԻ ՄԻՆՉ ԱՅԺՄ ՍՐԲՈԻԹՅԱՄԲ ՊԱՀՈԻՄ ԵՆ ԷՏ ՊԱՅՎԱՆԱՎՈՐՎԱԾՈԻԹՅՈԻՆԸ ԵՐԿՈԻ ԿՈՂՄԵՐԻՑ ԷԼ ՍԻՍՏԵՄԱՏԻԿԱԲԱՐ ՄԱՏԱՂ ԱՆԵԼՈՎ ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ ԿՅԱՆՔԵՐ.