Ես չեմ ուզում լուսաբանել՝ ինչպես է առաջին գծում զինվորը սպանում կամ ինչպես են սպանում նրան։ Ես չեմ ուզում պատմել, թե ինչպես հերոսացավ Նա ՝ մեն– մենակ կանգնած հակառակորդի դիմաց՝ ոչնչացնելով մի քանի տանկ եւ ուղղաթիռ։
21–րդ դարում, այն էլ չհայտարարված պատերազմի պայմաններում, զինվորը չպետք է միայնակ կռվի, նա պետք է ուղղակի սեղմի մի կոճակ եւ վստահ լինի, որ ինքը չի զոհվելու, քանի որ զինամթերքի ու տեխնիկայի աջակցությունը չի ուշանալու։
Ես չեմ ուզում գրել, թե հերոսաբար զոհվեց, որովհետեւ հակառակորդի գնդակից մեռնելը նրա նպատակներում չի եղել։
Ես չեմ լուսաբանելու՝ ինչպես են բանկերը զրոյականացնում զոհվածների վարկերը, կամ հարկադիր կատարողները Արցախի օգնության հիմնադրամին իրենց մեկ ամսվա աշխատավարձը ուղարկում, այլ պարզելու եմ, թե ինչու հեռանկար ունեցող ֆիզիկոսը հենց այդ վարկի պատճառով դարձավ պայմանագրային զինծառայող, քանի որ այդ աշխատավարձը քիչ թե շատ պետք է օգներ ընտանիք պահել ու վարկը մարել։
Ես չեմ լուսաբանելու խոստումները, այլ մի քանի ամիս հետո գրելու եմ՝ ինչպես են ապրում այդ ընտանիքները՝ մենա՞կ իրենց ցավի հետ, թե կառավարության եւ հասարակության խոստացված ձեռքին հենված։
Ես հասկանում եմ, որ հանուն կայուն խաղաղության հնարավոր է՝ մի թիզ հող զիջել, բայց տարածքը , որի վրա երազանքներ ունեցող զինվորի արյուն է թափվել, այլեւս սոսկ հողակտոր չէ, այլ հայրենիք,որը չեն զիջում։
Իսկ վերջին հինգ տարվա ընթացքում, պաշտոնական տվյալներով միայն, հարյուրից ավելի զինվոր է զոհվել հակառակորդի գնդակից այդ թեկուզ մի թիզ հողի համար, մինուճարներ, որոնց ծնողները նրանց լույս աշխարհ բերեցին, որովհետեւ նրանք տղա էին։
Իսկ երբ այդ թվին գումարում ենք նաեւ այս ապրիլյան զոհերին, ապա որոշակիորեն փոխվում է տղա–աղջիկ հարաբերակցությունը, որը հօգուտ տղաների էր՝ սելեկտիվ աբորտների արդյունքում։
Փաստորեն , ծնողների կամքով լույս աշխարհ չեկած աղջիկները տարան իրենց փեսացուներին։ Բնությունը լռում է, հետո վերականգնում մարդու ձեռքով խախտված կանոնները։
Կարինե Ասատրյան
A1+ BLOG 
Leave a Reply