Բոց Խոսրովը

Խոսրով Հարությունյանն երկու օր առաջ բոցել է։ Նա խորհրդարանի ամբիոնից ասել է. «Տխուր կլիներ, էլ չեմ ասում՝ սպառնալի, եթե 2013-ի նախագահի ընտրությունների արդյունքում ընտրված լիներ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը»։ Կարելի էր նույնիսկ ծափահարել, եթե այս միտքն ասված լիներ հոգեբուժարանում եւ ասեր մի մարդ, որը ներկայանում է որպես Խոսրով Հարությունյան, մենք էլ լինեինք տեղի հիվանդները։ Իսկ այսպես, թվում է, թե սա ասել է հոգեբուժարանից փախած մեկը, որը նաեւ ԱԺ պատգամավոր է։

Ուրեմն, էս մարդը 93-ից ՀՀ պետական համակարգում ամենաբարձր պաշտոններ է զբաղեցրել, սակայն մենթալիտետով երրորդ-չորրորդ ջութակից էն կողմ իրեն չի պատկերացրել։ Այսինքն, այս մարդու արտահայտությունները միշտ հաճոյանալու «սերենադներ» են եղել, մի դեպքում փորձել է հաճոյանալ Տեր-Պետրոսյանին, մեկ այլ դեպքում՝ Ռոբերտ Քոչարյանին, իսկ այսօր՝ Սերժ Սարգսյանին։ Ահա ինչու երբեւէ ՀՀ ԱԺ նախագահի պաշտոն զբաղեցրած մարդը չգիտի, թե որն է էս պետության կռիվը։ Իսկ պետության կռիվն այն է, որ ընտրություններ չեն «լինում», որպեսզի հասկանանք՝ Րաֆֆին ընտրվե՞լ է, թե չի ընտրվել։

Խոսրով Մելիքիչի թափը, ինչպես տեսնում ենք, միայն Րաֆֆի Հովհաննիսյանի վրա է հերիքում։ Իհարկե, կուրախանա, որ նա չի ընտրվել։ Հիմա պատկերացրեք, տղամարդ է, ինքն էլ՝ բեղերով, կանգնել է ԱԺ ամբիոնի դիմաց ու ասում է՝ տխուր կլիներ։ Տղա ջան, տխուր կլիներ, եթե Սահմանադրությունը փոխարիներիր «հորս արեւ»-ով, իսկ ընտրությունները՝ ծերունի Խոտաբիչի հռչակավոր կախարդական «Трах-тибидох»-ով։ Այս վերջին կախարդանքը, ինչպես հայտնի է, արվում էր մորուքից կամ на худой конец բեղերից քաշած մազով։ Նշանակում է, Խոսրով Մելիքիչն ունի տեսիլք, մենք չենք կարող նրան զրպարտել ընդհանրապես պետության կառավարման մասին գաղափար չունենալու մեջ։

Բայց ԱԺ-ում նրա ոգեւորությունը Րաֆֆի Հովհաննիսյանի նախագահ չընտրվելու մասին, «տխուր կլիներ»-երի մի ամբողջ շղթա է բերում իր հետեւից։ Օրինակ, տխուր կլիներ, եթե Խոսրով Հարությունյանից մի քանի հատ լիներ, զի մենք չգիտենք, թե ինչ անենք կամ ինչպես վարվենք այս մեկի հետ քրիստոնեությունն ընդունելուց ի վեր։ Կամ՝ տխուր կլիներ, էլ չեմ ասում՝ սպառնալի, եթե Խոսրով Հարությունյանը մտածեր, գոնե մտածեր։ Այսօրվա իրականությունում մենք տեսնում ենք, որ տխուրը եւ սպառնալին երազանք են այն վիճակի համեմատ, որում մենք գտնվում ենք Խոսրով Հարությունյանի բոցերը լսելուց հետո։ Իրականում ինտելեկտուալ մարդ է, խոսք չկա։

Երեւում է, որ նաեւ էմոցիաներ ունի, չի դիմանում, ասենք, ընդդիմության գրոհներին եւ ուզում է հակադարձել։ Հասկացանք։ Բայց եթե դու էդքան լավատես ես, ու երբեք իշխանության մեջ քննադատելի ոչինչ չես տեսել, կարո՞ղ ես ասել՝ ինչու՞ այդպես էլ Սերժ Սարգսյանը ընդունելի չդարձավ Հայաստանի ժողովրդի համար։ Չդարձավ, որովհետեւ նրա գալուց առաջ դուք արդեն էս պետության էությունից մաքրել էիք օրենքի եւ քաղաքացիական ինստիտուտների ցանկացած արտահայտություն, դուք նրա օվսաննան էիք Հայաստանի Հանրապետություն կոչվող այս ողորմելիության առաջ։ Ավելին, դուք աշխարհի եւ հայաստանցիների աչքի համար փակում եք Հայաստանի Հանրապետություն կոչվող տեսադաշտը, ներսից եւ դրսից մենք ձեզ ենք միայն տեսնում, մենք տեսնում ենք ախտը ձեր դեմքով, որովհետեւ ախտի հակառակը թթվածինն է, որը դեմք չունի, այլ միայն՝ բաղադրություն։ Դուք նա եք, որն այդպես էլ այս պետության համար չկարողացավ մարսելի դարձնել Սերժ Սարգսյանին, ահա ինչու այս վերջինը թուլացել է եւ սկսել է մեդալներ բաժանել Հայկ Բաբուխանյանին ու մյուսներին։

Դուք պետք է հանգիստ թողնեք Րաֆֆի Հովհաննիսյանին, քանի դեռ ԺԵԿ-ի պետի գոնե մեկ ընտրություն չեք կեղծել։ Դուք պետք է հանգիստ թողնեք Րաֆֆի Հովհաննիսյանին, քանի դեռ կուսակցություն ասելով պատկերացնում եք միայն ՀՀԿ-ն, մինչդեռ ինքներդ այլ կուսակցության ղեկավար եք։ Րաֆֆին գոնե «Ժառանգություն» ասելով ԲՀԿ-ին կամ ՀԱԿ-ին չի պատկերացնում, այսինքն, կուսակցություն ասելով հասկանում է կուսակցական ինստիտուտը։

Ձեր հեգնանքը օրենսդրական չէ, ընկերներ։ Եթե ձեզ Զարուհի Փոստանջյանի հակաԵՏՄ-ական ակտիվությունն է ջղայնացնում, հակադարձեք ԵՏՄ-ի առաքինությունուններով։ Իրավաբան Զարուհի Փոստանջյանն ԱԺ ամբիոնից բացի ուրիշ զենք չունի ձեզ ձեր հանցանքները հիշեցնելու համար։ Դուք, որ Հայաստանն այնքան եք մտցրել կոռուպցիայի մեջ, երբ նույնիսկ անլուրջ է դա հանցագործության տեսակ համարելը, սպառնալիք եք համարում մեկին, որը ինքնուրույն, առանց ձեզ էլ նախագահ ընտրվել չգիտեր, թեպետ ընտրվել էր։ Հենց Րաֆֆի Հովհաննիսյանն է ծիծաղելի դարձնում Սերժ Սարգսյանին, քանզի Րաֆֆիին անգամ չկարողացավ հաղթել։ Հետեւաբար, ի՞նչ գործ ունես մի մարդու հետ, որը հաղթել չգիտեր, այ տղամարդ։ Ավելի լավ չէ՞ր լինի նրա իմացած աղոթքների կեսը սովորեիր։ Կյանք է, ամեն ինչ պատահում է, պետք կգա։

 

Մհեր Արշակյան