Երբ հետեւում ես «աշխարհի վերջին»

Այն բանից հետո, երբ Սերժ  Սարգսյանը հայտարարեց Մաքսային միությանն անդամակցելու  իր որոշման մասին, իմ հայրենիքը կարծես այլեւս իմը չէ։

Խոսքն այն երկրի մասին է, որը չեմ լքել իմ ամենավատ օրերին, երբ նունիսկ  հստակ իմացել եմ,որ այդ չլուծվող խնդիրները Հայաստանի սահմաններից դուրս արագ կարգավորում կստանան կամ անգամ չեն լինի։

Արտագաղթել չեմ պատրաստվում, չնայած արդեն ի՞նչ տարբերություն՝ Ռուսաստանի Դաշնության, թե Ֆրանսիայի  Հանրապետության դրոշը պիտի ծածանվի սեղանիս՝   վրա՝ Եռագույնի կողքին։

Վերջերս մի քննարկման էի, որին մասնակցում էր Հայաստանում  ԵՄ գրասենյակի ներկայացուցիչը։  Այնպիսի տեղեկատվություն չէր փոխանցում, որը հայտնի չլիներ հանրության լայն շրջանակների։  Ուղղակի տպավորվեց մի նախադասություն, թե իրենք հարգում են Հայաստանի որոշումը՝ Մաքսային միությանը միանալու վերաբերյալ։  Ներկաներից մեկը չդիմացավ եւ ուղղեց նրան՝ Հայաստանի իշխանությունների  որոշումը. այդ մեզ հետ կապ չունի։

Այս  ակնարկը լիովին գնահատում է  մեր երկրում տիրող իրավիճակը, երբ   ՀՀ քաղաքացիների մեծ մասը իրեն տեր չի համարում այն որոշումներին, որոնք  կայացնում են իշխանությունները, որոնց, ըստ էության, կեղծված կամ արդար ընտրությունների  միջոցով ընտրել ենք իրենք։

Քաղաքացիները արդարացիորեն չեն կիսում  իշխանությունների որոշումների պատասխանատվությունը, սակայն այս կերպ նաեւ դժվարացնում են ապագա սերնդի կյանքը։

Արդյո՞ք ինքներս մեզ մեկուսացնելով չենք դատապարտում մեր սերունդներին՝  չունենալու այն ամենը, ինչի համար մեզ   նախորդող սերունդը պայքարել է արյան գնով։

Մենք համարում ենք,որ այս իշխանությունների արածի համար մենք պատասխանատու չենք՝  լուռ հետեւելով արժեքների եւ մեր երկրի տնտեսական-քաղաքական անկախության կորստին։

Մի՞թե սա նման չէ նրան, երբ հետեւում ես սպանությանն  ու ոչինչ չես անում անում կանխելու այդ։

Ակնկալում ենք Ձեր ակտիվ մասնակցությունը մեր քննարկմանը։