Տիգրան Խզմալյանը պատասխանեց

Seroj (22:28:22): Ողջուն Պարոն Խզմալյան: Շնորհակալ ենք ձեզ “բաց” լինելու համար: Կարեւորում եմ, երբ ձեր նման մարդիկ բաց են հասարակության համար եւ “խոսում են” մեզ հետ: Ուզում եմ Ձեզ հարցնել, թե ինչ կարծիք ունեք մեր`հայերիս, պատմական ժառանգության մասին, որպես այդպիսին: Դուք ֆիլմ եք նկարում, խոսում եք ինչ-ինչ խնդիրների մասին, ներկայացնում եք մեզ, մեր երկիրը, մեր խնդիրները: Ի վերջո, որն է, ըստ ձեզ, հայի իսկական դեմքը եւ որն է նրա պատմական ժառանգությունը:

Արդյո՞ք դա ցեղասպանություն ապրած, ջարդված, կոտորված, սեփական “ես”-ը չունեցող, թուրքական երաժշտություն լսող, առանց սափրվել, սեւ շորերով, անինքնասեր արական սեռի քաղաքացին է կամ սեքսն ու անբարոյականությունը նույնացնող, սեփական ամուսիններին բացի երեխա “բերելուց” ուրիշ բանի անընդունակ իգական սեռի քաղաքացիները: Այս մարդիկ քաղաքացի՞ են, թե դա ավելի ուրիշ գաղափար է:

Ողջույն: Սկզբից – “բաց լինելու” եւ “խոսել-չխոսելու” մասին: Բաց եւ ազատ խոսելը արվեստագետի պարտքն է, այլ ոչ թե սիրալիրություն կամ բարեհաճություն է: Եթե մարդուն զրկում են կամ նա ինքն է հրաժարվում ազատ խոսք ասելու իր իրավունքից, նա դառնում է “ան ասուն”, համենայն դեպս հայերեն լեզուն այսպես է տարբերում մարդուն կենդանուց, ասել, խոսելու շնորքով: Եթե մարդն արվեստով է զբաղվում, այս իրավունքը դառնում է իր համար պարտք: Հատկապես այն ժամանակ, երբ երկրում տիրում է սուտն ու կեղծավորությունը: Մերկ արքային ո՞վ պետք է ասի` մերկ ես:

Հայի դեմքն ու կերպարը անհնար է բնորոշել մի քանի բառով: Դա մեր հավաքական կերպարն է, ուր կա ամեն ինչ-սուրբ ու լիրբ, հերոս ու սրիկա, ինչպես բոլոր ազգերում: Օտարներն են հաճախ մեզ ներկայացնում են միակողմանի, ինչպես Սանչո Պանսա-ժողովուրդ, վաճառականների ու ծույլիկների մի ցեղ: Չգիտեն կամ չեն էլ ուզում իմանալ մեր ասպետական կողմի մասին, մեր Դոն Քիշոտներին: Հիշենք սովետական կինոն. հայի լավագույն կերպարն այնտեղ կրազի վարորդ Ֆրունզիկն էր, իսկ վրացին` Միմինոն` հերոս, օդաչու: Մենք կրազի վարորդ շատ ունենք, գիտեք, բայց ունեինք եւ ունենք նաեւ ասպետներ: Երկուսն էլ պետք են: Դոն Քիշոտն առանց Սանչոի նույնքան անօգնական է, որքան Սանչոն` ողորմելի առանց Դոն Քիշոտի: Ազգն, ինչպես եւ մարդն, ունի դեմք ու հետույք: Մենք վերջերս աշխարհին ու ինքներս մեզ ավելի հաճախ հետույքն ենք ցույց տալիս քան դեմքներս:

ARTUR (22:41:58): Պարոն Խզմալյան, ի՞նչ է ձեզ համար արվեստը:

Ասում են` Աստվածը սեր է: Կարծում եմ` արվեստը նույնպես: Սիրել մեկին կամ մի բան այնպես, որ կարողանաս վերստեղծել ու փրկել մահից ու մոռացությունից, վարակել ուրիշներին քո սիրով կամ պատրանքներով: Արվեստն իսկապես հավատքի ու սիրո պես մարդուն դարձնում է ավելի մեծ ու հզոր, քան նա եղել է առաջ ու կլինի հետո:

SARGIS (22:44:36): Պարոն Տ. Խզմալյան, իմ կարծիքով կայացած ռեժիսորը չպետք է զբաղվի քաղաքականությամբ: Դուք կարող եք Ձեր ասելիքը ներկայացնել Ձեր արվեստում: Ինչու՞ եք այսօր քաղաքականությամբ զբաղվում եւ ի՞նչ ակնկալիքներ ունեք վերջինիցս:

Կայացած եմ ես, թե ոչ` ժամանակը ցույց կտա: Իսկ քաղաքականությամբ ես չեմ զբաղվում, այսինքն ոչ մի կուսակցության անդամ չեմ, ոչ վաղուց աշխատավարձ կամ մրցանակ չեմ ստանում ու չեմ ակնկալում: Ուղղակի ասում եմ, որ այն, ինչ մտածում եմ` հատկապես իմ ֆիլմերով: Բացի այդ, պետք է պատասխանել, երբ հարցնում են:

Օրինակ` այսօր Ա1-ի բլոգում, որովհետեւ ֆիլմերս կինոթատրոններում ու հեռուստատեսությամբ չեն ցուցադրվում, ուստի գտնում եմ այլ հնարավորություններ: Ի դեպ, ընկերներիս հետ վերջերս ստեղծել եմ ինտերնետային կայք, http://www.che.am, կարդացեք:

ARTUR (22:46:04): Պարոն Խզմալյան, ինչպես կմեկնաբանեք մեր այսօրվա քաղաքական վիճակը:

Ասում են` ողբերգությունից մինչեւ ֆարս մի քանի քայլ է: Հիմա մենք հենց դա ենք անցնում:

lilit (00:55:32): Նախ ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել ձեզ “Սարդարապատի” համար: Անկախ նրանից, թե ինչ մեկնաբանությունների արժանացավ այն, ասեմ, որ իսկապես մեծ գործ եք ստեղծել: Կուզենայի միայն ավելացնել, որ անգետներին բացատրելիս պիտի ասած լինեիք, որ հրապարակախոսական այն ժանրը, որով դուք ստեղծագործում եք, կոչվում է “художственный документализм” և դուք լիովին իրավունք ունեիք ներկայացնելու այն, ինչ ներկայացրել եք:

Ուզում եմ հարցնել ձեզ, թե որպես առաջադեմ արվեստագետ ու մտավորական այս պահին ինչ ձևով եք պայքարում մեր երկրում տիրող անարդարության, անօրինության ու տգիտության դեմ:

Շնորհակալ եմ բարի խոսքերի համար: «Սարդարապատ դեժավյու» ֆիլմիս հետ կապված աղմուկն արժանացել է այն պատճառով, որ իշխանավորներին սպասարկող «ստամտավորականները» /Նժդեհի խոսքով/, իրենց ճանաչեցին ու շտապեցին թաքցնել սեփական վախն աղմկոտ մեղադրանքներով: Բայց պետք չէ գանգատվել: Եթե ձեզ զրկում են խոսելու հնարավորությունից, կարելի է պանտամիմայով արտահայտվել, եթե ձեռքերդ են կապում, կարելի է պարով խոսել, եթե ոտքերդ էլ են շղթայում` գլխով խփել պատին:

Ես շարունակում եմ նկարահանել ֆիլմեր, դրանց մի մասն արդեն DVD ֆորմատով կա “Կինոմոսկվայի” եւ հրապարակի խանութներում: Դա մի շարք է` 10 վավերագրական ֆիլմերից բաղկացած /«Հայաստանը 20-րդ դարում»/: Այն արտահայտում է իմ հավատն ու գաղափարախոսությունը: Կարծում եմ, ժամանակը կգա ու դրանք կցուցադրվեն ազատ հեռուստաալիքներով ազատ մարդկանց համար: Իսկ առայժմ հրապարակախոսության համար կա ինտերնետ:

ann (14:37:59): Բարև Ձեզ պարոն Խզմալյան։ Անչափ երախտապարտ եմ նրա համար, որ Ձեզ նման մտավորանը կանգնած է ժողովրդի կողմը, չնայած Ձեզ համար միգուցե դա սկզբունքների և հոգևոր բարձր արժեքներ կրելու պատճառն է, քան թե հատուկ ժողովրդի համար, սակայն այս ծանր իրավիճակում Դուք հիրավի ուժ եք տալիս ինձ և շատերին, որոնք երբևիցե չէին կարող պատկերացնել այսպիսի մղձավանջ իրենց հայրենիքում։ Դիտել եմ Ձեր “Օպերա” ֆիլմը, շատ տպավորիչ էր ու ինձ համար բացահայտումները ապշեցուցիչ։ Ինձ հետաքրքրում է, որտեղի՞ց այդ մտահղացումը ֆիլմի բեմականացման և, ո՞ր աղբյուրներից եք օգտվել։ Շնորհակալություն։

Մի հետաքրքիր ինֆորմացիա, երբ դուք մի շարք մտավորականների հետ նախաձեռնեցիք տհաճ եթեր մրցույթը, հենց հաջորդ օրը մեզ զանգահարեցին վիճակագրելու, թե մենք դիտում ենք հեռուստացույց և, որ ալիքը։ Ես իհարկե ասեցի ճշմարտությունը.-Մենք ընդհանրապես հեռուստացույց չենք միացնում։

«Օպերա» ֆիլմի պատվերը ես ստացա ճարտարապետ Աշոտ Արշակյանից, ում հանձնարարել էին ազգային նախագիծ պատրաստել Վենետիկի ճարտարապետության բիաննալեի համար: Նա տեսել էր «Երեւանի գլխավոր գաղտնիքը» ֆիլմս եւ նկատել այնտեղ Օպերայի միստիկական նշանակության մասին գաղափար, ինչն էլ առաջարկեց ինձ դարձնել առանձին ֆիլմի նյութ:

Մնացածը հայտնի է` պետական այրերը չեն համաձայնվել մեր տեսակետների հետ ու արգելեցին ներկայացնել «Օպերան» Վենետիկում իբրեւ ազգային նախագիծ: Իսկ աղբյուրներն ամենուր են, մեր շուրջը եւ ներսում, համաշխարհային մշակույթի ու սեփական երեւակայության մեջ: Մենք հսկայական մշակույթ ունենք, բայց ապրում ենք ինչպես հսկա Գուլիվերն ապրում էր լիլիպուտների լծի տակ:

realarmenia (11:35:46): Պարոն Խզմալյան, Ճի՞շտ են արդյոք այն լուրերը, որ դուք չեք հանդիսանում Հայ Առաքելական Եկեղեցու հետեւորդ եւ հարում եք որոշակի աղանդի:

Ես մկտրվել եմ Հայ Առաքելական Եկեղեցում եւ որեւէ աղանդի չեմ հարում: Չգիտեմ ինչ լուրեր եք լսել, երեւի դա կապված է «դաոսիզմ» կոչվող հին չինական ուսմունքի հետ: Ես ժամանակին թարգմանել եմ հայերեն “Dao de czin” – «Բնական հունի ուսմունք» գիրքը, շատ եմ սիրում այն եւ ուզում էի կիսվել հարազատներիս հետ: Բայց դա ոչ թե կրոն է, այլ` փիլիսոփայություն:

Իսկ եկեղեցի ես վերջին 10 տարիներին համարյա չեմ մտնում, իմ կարծիքով այն դարձավ ոչ թե ժողովրդի ու Աստծո, այլ իշխանավորների սպասավորը: Իհարկե, գիտեմ մի քանի իմաստուն ու անգամ հավատացյալ հոգեւականների:

menk (14:35:22): Հարգելի Պարոն Խզմալյան, ես հիացած եմ ձեր ֆիլմերով: Ինչպես եք պատկերացնում վաղվա կինոն, երբ այսօր այսքան աղբ է մեզ մատուցվում եթերից: Խնդրում եմ`պայքարենք այդ գարշելի սերիալների դեմ: Փրկենք գալիք սերունդին այս կործանումից: Հայ ժողովրդին այսպիսի աղետ թշնամին չեր բերի:

Հայ կինոյի ապագան գտնվում է ոստիկանության ձեռքերում, ավելի ճիշտ, «գայ»-ի մեքենարերում, ուր վերջերս տեղադրել են վիդեոկամերաներ: Երեւի, պետք է ակնկալել հետաքրքիր ոստիկանական սերիալներ: Էլ ով գիտի իրական կյանքն այսպես, ինչպես ոստիկանները! «Հայֆիլն» ու «Երեւան ստուդիան» քանդելուց /կներեք, «սեփականաշնորհելուց ու լուցարելուց»/ հետո ոչ մի ֆիլմ չի նկարվել:

Բայց պետք չէ թերագնահատել հեռուստասերիալները: Իրականում դրանք իսկական վավերագրական ֆիլմեր են, նայեք ինչ բնական են ապրում ու գործում այդ մարդիկ գողերի ու լրբերի դերում: Ինչու՞: Որովհետեւ իսկապես գողեր ու լրբեր են` Ստանիսլավսկու սկզբունքով: Փորցեք այս տեսակետից դիտել ու ամեն ինչ տեղը կգա: Ոստիկաններն էլ ոչ միայն սյուժեներ են հուշում, այլեւ նկարահանվում են: Հիշեք մարտի 1-ին ինչքան էին նկարում!

Ուսանող (17:42:25): Հարգելի Պարոն Խզմալյան, ինձ հատկապես հետաքրքիր է` դուք հեռուստացույց նայում եք եւ եթե նայում եք` ի՞նչ եք նայում:

Գիշերային ֆուտբոլ եմ նայում: Մեկ էլ «հայրենիքով» մուլտեր, հատկապես “Simpsons”-ը:

lilit (00:21:18): Հասկանալի է, որ դուք տաղանդավոր արվեստագետ եք, բայց քանի որ գիտակցել եք պահի լրջությունը մեր երկրի համար, ինչ որ չափով կարելի է ասել նաև քաղաքական գործիչ եք դարձել, ուստի ուզում եմ ձեզ զուտ քաղաքականության հետ կապված մի հարց տալ: Համամիտ եք արդյոք մտավորականներից շատերի և իշխանամետների կողմից բազմաթիվ անգամ արված այն հայտարարությանը, որ Հայաստանի հիմնադիր նախագահը և համաժողովրդական շարժումը խաթարում է հայաստանցիների և ղարաբաղցիների եղբայրությունը և արդյոք այսպիսի եղբայրությունը նշանակում է հրաժարվել պայքարից ղարաբա-հայաստանյան ավազակային կլանի դեմ:

Պուշկինն ասել էր կատակով իր մասին. «Ես հասարակական մարդ եմ դարձել, դա հասարակաց տանն է նման»: Մեզ մոտ շ անկեղծ խոսելն արդեն համարվում է քաղաքականությամբ զբաղվել… Ես շատ բարդ վերաբերմունք ունեմ ԼՏՊ-ի նկատմաբ: Իմ համոզմամբ այսօրվա ավազակային կլաններն իր ժամանակ կյանք առան ու իրականում մեծ տարբերություն չեմ տեսում երեք նախագահների դասակարգային դիրքորոշման մեջ: Նրանք բոլորն էլ կապիտալիստական համակարգ են ստեղծում, իսկ ես սոցիալիս եմ ու հավատում եմ` սոցիալիզմը միակ փրկությունն է մեր երկրի համար: Ազգային հարստության պատկերացում, սոցիալական արդարություն, ազգային գաղափարախոսություն: Այս ամենն անհնար է նրանց բոլորի օրոք:

Այսօր ստիպված ենք ընտրել չարիքներից փոքրագույնը, բայց դա հարց չի լինում: Պայքարել է պետք ոչ թե այս կամ այն կլանի դեմ` նրանք իրար են փոխանցում: Իրականում իշխանություն զավթած բուրժուական, քաղքենի դասակարգի ու նրա գաղափարախոսության դեմ է պետք պայքարել, հանուն իրական արժեքներ ստեղծող աշխատավորների շահի, այլ ոչ թե վաճառականների այս կամ այն խմբակի համար:

Anna Hovakimyan (16:39:49): Հարգելի Պարոն Խզմալյան: Նախ շնորհակալություն մեր հարցերին պատասխանելու համար: Ճանաչում ու հիանում եմ Տիգրան Խզմալյանով որպես ակտիվ քաղաքացի ու լավ ռեժիսոր, բայց ոչինչ համարյա չգիտեմ Տիգրան Խզմալյան մարդու մասին: Չէի՞ք պատմի մեզ մի փոքր, թե երբ առաջին անգամ սիրահարվեցիք: Ամուսնացած եք հիմա: Ովքեր են ձեր ծնողները եւ ձեր մասնագիտության ընտրության հետ կապ ունեն:

Ամուսնացած եմ, ունեմ երկու զավակ` 24 տարեկան որդի /նա իրավաբան է/ ու 20 տարեկան դուստր/ապագա հոգեբան/: Հայրս շինարար ինժիներ էր, մայրս` գերմաներենի ուսուցչուհի: Չեմ հիշում, երբ եմ առաջին անգամ սիրահարվել, բայց վերջին անգամը` չեմ մոռանա:

Misak (21:54:27): Իմ կարծիքով ոչ բոլոր արվեստագետները պետք է որ զբաղվեն քաղաքականությամբ, բայց անպայման պետք է զգոն լինեն եվ արտացոլեն այն, ինչ ցավ է պատճառում երկրին, հարազատ հասարակությանը: Իսկական արվեստագետը եւ ուղղակի մտավորականը անպյման եւ առաջին հերթին պետք է ԱԶՆԻՎ լինի իր իսկ խղճի առջեւ եւ չհամակերպվի անարդարությանը, լկտիությանը եւ տգիտությանը հետ ոչ մի բնագավառում: Այլ կերպ հնարավոր չէ: Կամ լռիր կամ խոսիր ազնիվ:
Շատ հպարտ եւ ուրախ եմ, որ մենք միեւնույն է այսօր ՈՒՆԵՆՔ այնպիսի Արվեստագետ/ներ/: Շնորհակալություն ձեզ, Պարոն Խզմալյան:

ku-ku (14:03:21): Հարգելի պարոն Խզմալյան, ես կուզենայի, որ մի փոքր պատմեիք Ձեր լրագրողական անցյալի մասին:Շաբաթ օրը տեսա, որ մի շարք լրագրողներ պարգեւատրվել են բանակի օրվա հետ կապված մեդալներով: Իսկ դուք երբեւ՞է պարգեւատրվել եք պետության կողմից, որպես լրագրող: /Ես տեղյակ եմ, որ Տիգրան Խզմալյանը պատերազմի ժամանակ աշխատել է պատերազմի դաշտում, եւ որքան գիտեմ, նրա ռեպորտաժների արդյունքում, պատերազմի ընթացքը փոխվել է/:Եթե ասում են`հաղթել ենք ինֆորմացիոն պատերազմը, դա եղել է Տիգրան Խզմալյանի ռեպորտաժների շնորհիվ:Ոչ ոք դրա մասին չգիտի: Ի դեպ նա այդ ժամանակ աշխատում էր Ա1 հետուստաընկերությունում, որը նյութեր էր պատրաստում դրսի համար. cnn, vesti եւ այլն, իսկ պարգեւներ ստանում են նրանք, ովքեր ….. լավ շողոքորթում են: Տիգրան Խզմալյանի մասին ոչ ոք չգիտի….ոչ էլ նրա արած անգնահատելի գործերի մասին….

Մոնտե Մելքոնյանի, Լեոնիդ Ազգալդյանի, Ժիրայր Սեֆիլյանի պես արծիվների կողքին պետք է լինեն նաեւ իմ նման ագռավներ: Ամեն մեկն ունի իր տեղն ու պետք է ունի իր գործը: Երբ 1991-ի մասին սկսվեց պատերազմը, ես ընտանիքով Հայաստանու եկա Մոսկվայից, ուր ավարտել էի կինոռեժիսորական դպրոցը: Հրամանատարությունն ինձ որոշեց օգտագործել լրատվական պատերազմում ու ես Ա1 ու ռուսական “Վեստի” հեռուստանորություններով ամենօրյա ռեպորտաժներ էի պատրաստում: Բայց դա մենք «լոբիստական» աշխատանք էինք համարում Ամերիկյան կոնգրեսում ու մամուլում, Ամերիկայի Հայկական Համագումարի (Armenian Assembly) միջոցով, ուր ես այն տարիներին գործընկերն էր Մոնթե Մելքոնյանի թույր Մելինենի:

Երբեմն հաջող էինք գործում, օրինակ` պատժամիջոցներ Ադրբեջանի դեմ Կոնգրեսն ընդունեց ամերիկյան զենքի առկայությունն ապացուցող մեր տվյալների հիման վրա: Երբեմն ստացվում էր ազդել Մոսկվայի զգացմունքային կետերի վրա: Այսպես “Վեստիի” խմբագիրն հատուկ նախարար Գարչովի համար խնդրեց ուղարկել կասետային տարբերակով ավիառումբերով վիրավորված հայ երեխաների մասին մեր բոլոր նկարահանումները: Մեկ շաբաթ անց մերոնք ստացան նորագույն հակաօդային զենքեր:

Սա ասեւմ եմ ապացուցելու համար` ամեն մեկից շատ բան է կախված, ամեն մեկն իր տեղ ու դերն ունի այս կյանքում: Հաղթանակն էլ ոչ թե բանակինն էր, այլ ողջ ժողովրդինը: Ցուրտ ու մութ տներում տարիներով սարի պես կանգնած կանայք պակաս կարեւոր չէին հաղթանակի համար, քան խրամատներում զինվորները: Առանց այդ թիկունքի զինվորները չէին դիմանա: Այսօր էլ ոչ ոք չի կարող պարկել թաղտին ու սպասել` երբ է վիճակը փոխվելու: Այս պայքարն ամեն մեկինն է:

Մարդ, ով ձեզ հարց ունի (14:15:22): Պարոն Խզմալյան, ովքե՞ր են եղել ձեր ուսուցիչները կյանքում եւ աշխատանքում:

Դպրոցի գրականության ուսուցիչս` Էդգար Դանիելյան, համալսարանի դասախոսներս` Էդուարդ Ատայան, Էդման Ավետյան, Լեւոն Ներսիսյան: Նրանք հսկաներ էին, հիմա նոր ենք հասկանում: Կինոյում` Արտավազդ Փելեշյան, Ջեն-Լյուք Գոդարդ: Գրականության մեջ` Մանդելշտամն ու Արսենի Տարկովսկի: Հետո` Ջոն Լենոն,Չե Գեվարա: Հետո` երեխաներս: Հիմա` բոլորդ:

Սեւակ Մարտիրոսյան (15:16:50): Մեր շատ սիրելի ու հարգելի Տիգրան, ինձ հատկապես հետաքրքիր է` շփվում ե՞ք հաճախ երիտասարդության հետ: Ինչ կարծիք ունեք նրանց մասին: Ես անկում ու պորտաբուծության “զռռ” նշաններ եմ տեսնում ու մենակ մի քանի լուսավոր ջահելներ, որ արտասահման են գնում: Մյուսները բացի իրանց սեւ ապակիներով սպիտակ նիվաներից ոչինչ չեն տեսնում: Ով կաող է բուժել ես ջահելությանը: Ախր մենք ազգովի ենք մեղք:

Ես սովետական ջահելություն եմ ունեցել, մենք էլ մի բան չէին, բայց անգլուխությունն ու քցոցին տղայականության հատկանիշ չէին մեզ մոտ հաստատ: Իսկ ձեր ջահելությունը, իդեպ, քանի՞ տարեկան եք: Ինչպե՞ս է անցել: Դուք ի՞նչ արժեքներ ունեիք:

Ապրիլին կդառնամ 46 տարեկան, այսինքն պատկանում եմ 60-ականներին ծնված սերունդին: Երիտասարդների հետ շփվում են անընդհատ, տարկներ շարունակ դասախոս էի, մինչեւ վերջերս: Հիմա հատուկ նրանց հետ առնչվելու համար ու հաղորդակցվելու համար բացել եմ http://www.che.am կայքը, փորձում եմ այսպես ազդել նրանց վրա:

Մեղքը մերն է, ոչ թե նրանցը, ինչ մենք դրեցինք կամ թույլ տվեցինք դնեն նրանց մեջ, այն էլ ստացանք: Դպրոցում երեխաների համար ծնող են կանչում, մենք ենք ծնողները, մենք պետք է պատասխան տանք: Ու շարուրնակենք պայքարել նրանց համար: Այս ողջ պայքարն իրենց ուղեղների ու հոգիների համար է, ողջ աշխարհում: Կամ նրանց կդարձնենք կատարյալ սպառող – TV ցուցիչներով սեփական ուտելիք, հագուստ, մեքենա, մոդա ու նախագահ ընտրող մասսա կամ մենք նրանց կստիպենք մտածել, երազել, ըմբոստանալ:

Hay (15:20:26): Ի՞նչ կարծիք ունեք Դաշնակցություն կուսակցության մասին: Իսկ ի՞նչ եք մտածում այս կուսակցության մասին բացի ավանդական ու հարուստ ժառանգություն ունեցող կուսակցություն լինելուց զատ:

Վերաբերվում եմ ինչպես մեր եկեղեցուն` հարգում եմ, բայց չեմ մտնում: Ազգային ու պատմական արժեք է: Իսկ այսօր ` ափսոս…

Քիմիկոս (15:23:14): Պարոն Խզմալյան ԵԽԽՎ-ի Հայաստանին ձայնի իրավունքից չզրկելը ի՞նչ նշանակություն կունենա մեզ համար: Ի՞նչ եք կարծում առհասարակ եվրոպական մատ թափ տվող, բայց անգործունակ քաղաքականության մասին: Շնորհակալություն ձեզ

Մեր այս խոցելի ու ողորմելի վիճակը ձեռնատու է բոլորին, բացի մեզանից: Որքան թույլ ու կոռումպացված լինի Հայաստանի իշխանությունը, այնքան հեշտ է մեզ վերահսկել ու ստիպել ցանկացած հիմար բան անելու: Օրինակ զիջել ազատագրված տարածքներ: Մեր ուժն ու ապագան միասնության ու համերաշխության մեջ է, իսկ տասնյակ քաղբանտարկյալներով մենք կատարյալ թիրախ ենք բոլոր ճնշումների համար: Եվրոպան ու մնացածները միայն ուրախ ուրախ կլինեն մեր թուլություններին: Ես դա բաց նամակումս գրել էի, անձամբ ասել էի Սերժ Սարգսյանին մարտի 1-ից հետո:

Yntrox (17:35:40): Դուք երբեւք կդնե՞ք ձեր թեկնածուությունը նախագահական ընտրությունների: Մտածու՞մ եք արդյոք նման հեռանկարի մասին: Նշեմ, որ ես անպայման ձեզ կնտրեմ նման դեպքում:

Ոչ, բայց ինքս այսօր նախագահ կառաջարկեի Զարուհի Փոստանջյանին:

ԵՊՀ ուսանող (18:05:24): Եթե կազմակերպենք ու հրավիրենք ձեզ մեր դասերին, կգաք? Համաձայնության դեպքում կտաք ձեր մայլ-ը, որ կապնվենք ձեզ հետ?

info@che.am

ԵՊՀ ուսանող (18:06:09): Ես մի հարց էլ ունեմ, որն է Երեւանում ձեր ամենասիրած փողոցը որն է, որն է նաեւ ձեր սիրած պուրակը, սրճարանը, թատրոնը:

Մտածեցի ու սարսռեցի: Սիրած փոսոցները չկան` Սպանդարյան, Լալայան: Ոչ միայն անվանափոխվել են` չկան այն տեղերն այդ փողոցներում, ուր ես նկարահանում էի` “ Pierlekino կամ օդից թեթեւ» ֆիլմս, չկան տրամվայներ, չկա «Թեյմուրնոց» սրճարանը ու մնջախաղի թատրոնը, չկա Երիտասարդական պալատն ու Չարենցի փողոցի այն տունն, ուր ծնվել էին երեխաներս: Քանդվում է Խանդոյանի ֆոտոարվեստանոցն, ուր “Lovember” ֆիլմիս կենտրոնական դրվագն էր նկարվել, չկա «Երեւան» կինոստուդիան… Չկա իմ Երեւանը:

Մտահոգ մարդ (19:02:02): Ղարաբաղյան կարգավորման մասին, հնարավոր է լուծում երբեւէ եւ առհասարակ:

Կարծում եմ` Ղարաղայան հարցն արդեն վաղուց լուծվել է: 1994 թվականի մայիսի 12-ին: